ای عشق

 

اي عشق، شكسته ايم، مشكن ما را

اينگونه به خاك ره ميفكن ما را

ما در تو به چشم دوستي مي بينيم 

اي دوست مبين به چشم دشمن ما را

 

                                                سهراب سپهری

اینم تنهاست؟!!

 

 

 

زندان تنهایی

 

 

 

روز اول با خودم گفتم

 دیگرش هرگز نخواهم دید

روز دوم باز می گفتم

لیک با اندوه و با تردید

روز سوم هم گذشت اما

برسر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا می کشت

باز زندان بان خود بودم

ان من دیوانه ی عاصی

درونم های و هوی می کرد

مشت بر دیوار ها می کوفت

روزنی را جستوجو می کرد

می شنیدم نیمه شب در خواب

 های های گریه هایش را

در صدایم گوش می کردم

درد  صیال صدایش را

شرمگین می خواندمش بر خویش

از چه بیهوده گریانی

در میان گریه می نالید

دوستش دارم نمی دانی

روز ها رفتند و من دیگر

خود نمی دانم کدامینم

ان من سر سخت مغرورم

یا من مغلوب دیرینم

بگذرم گر از سر پیمان

می کشد این غم دگر بارم

می نشینم شاید او اید

عاقبت روزی به دیدارم...

                

                                   فروغ فرخزاد

 

 

صدای پای آب

 

اهل كاشانم

روزگارم بد نيست

 تكه ناني دارم ، خرده هوشي ، سر سوزن ذوقي .

 مادري دارم ، بهتر از برگ درخت .

 دوستاني ، بهتر از آب روان .

 و خدايي كه در اين نزديكي است :

 لاي اين شب بوها ، پاي آن كاج بلند.

 روي آگاهي آب ، روي قانون گياه .

 من مسلمانم .

 قبله ام يك گل سرخ .

 جانمازم چشمه ، مهرم نور .

 دشت سجاده من .

 من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم

 در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف .

 سنگ از پشت نمازم پيداست :

 همه ذرات نمازم متبلور شده است .

 من نمازم را وقتي مي خوانم

 كه اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو

 من نمازم را ، پي (( تكبيرة الاحرام )) علف مي خوانم

 پي (( قد قامت )) موج .

 كعبه ام بر لب آب

 كعبه ام زير اقاقي هاست .

 كعبه ام مثل نسيم ، مي رود باغ به باغ ، مي رود شهربه شهر

 (( حجر الاسود )) من روشني باغچه است .

 اهل كاشانم

 پيشه ام نقاشي است

 گاه گاهي قفسي مي سازم با رنگ ، مي فروشم به شما

 تا به آواز شقايق كه در آن زنداني است

 دل تنهايي تان تازه شود .

 چه خيالي ، چه خيالي ، ... مي دانم

 پرده ام بي جان است .

 خوب مي دانم ، حوض نقاشي من بي ماهي است .

 اهل كاشانم .

 نسبم شايد برسد .

 به گياهي در هند ، به سفالينه اي از خاك (( سيلك )).

 نسبم شايد ، به زني فاحشه در شهر بخارا برسد ....

 

                                                             سهراب سپهری